ABSTRAKTY WYSTĄPIEŃ:

Sebastian Berweck – Rozpad i powrót: praca z partyturami elektroakustycznymi

Rozpad i powrót to rozszerzona wersja wykładu wygłoszonego w ramach Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadt w 2014 roku. W swym dowcipnym wystąpieniu Sebastian Berweck stara się przedstawić możliwie pełny obraz ponurego stanu, w jakim znajduje się większość partytur utworów elektroakustycznych, oraz swoje wysiłki jako wykonawcy zamierzające do ich wykonania.
Jest jednak światełko w tunelu: rozszerzona wersja wykładu wzbogacona została o nowe doświadczenia zdobyte przy okazji przywracania kompozycji Stries Bernarda Parmegianiego na trzy syntezatory i taśmę z 1980 roku. Utwór będący kamieniem milowym muzyki live electronics będzie miał swoją polską premierę w kwietniu 2016 roku w Gdańsku, po dwóch latach walki z rozpadającymi się analogowymi syntezatorami z lat 1970/80, przestarzałymi magnetofonami oraz gryzmołowatym zapisem nutowym.

Matthias Kranebitter – Cyfrowy karnawał

Wykład będzie syntetycznym wprowadzeniem do twórczości kompozytora na przykładzie jego dwóch najnowszych utworów: nihilistic study no. 7 i Konzert für die Unsichtbare Hand (nach Adam Smith). Wychodząc od abstrakcyjnej teorii karnawału Michaiła Bachtina oraz jej estetycznych konsekwencji w kontekście muzycznym (dehierarchizacja materiału muzycznego, ambiwalencja i pluralizm, estetyka groteskowego przedstawienia ciała), Matthias Kranebitter ukaże bardziej szczegółowo kompozytorskie techniki obchodzenia się z wielością zdarzeń muzycznych oraz gęstymi fakturami przy pomocy algorytmów i obliczeń stochastycznych dla przetwarzania i deformacji danych midi i materiału typu found-footage, w celu stworzenia akumulacji dźwięku zbliżonej do kolażu. Na powyższych przykładach kompozytor zamierza ukazać epokę cyfrową nie tyle z perspektywy oczywistego użycia nowych technologii do wyrażenia współczesnych idei artystycznych, lecz raczej spojrzeć krytycznie na postęp cyfrowy i wszelkie sprzeczne z nim efekty uboczne.

Johannes Kreidler – Konceptualne podejście do muzyki

Muzyka konceptualna skupia się w całości na jednym, centralnym pomyśle. Inaczej mówiąc, błyskotliwy pomysł determinuje cały utwór, a w skrajnych przypadkach jest on ważniejszy niż brzmiący rezultat. Ma to silny wpływ na istotę „muzyki” – pomysł jest często wyrażany w innych mediach, jak tekst, wideo czy performance, co każe na nowo określić warunki ramowe kompozycji, nie wyłączając jej aspektów politycznych, kwestionowania kompozytorskiego podmiotu (jak choćby w przypadku readymades).
Obok przedstawienia definicji i prezentacji wielu przykładów, wykład będzie też okazją do rozwinięcia kwestii roli konceptów w kontekście słuchania. Rozważymy, w jakim stopniu słuchaniu towarzyszy aspekt konceptualny, jakie procesy abstrahowania i pojmowania ujawniają się w trakcie percepcji muzyki i jaki może być sens determinacji konceptualnej w muzyce.

Harry Lehmann – Dyskurs Nowej Muzyki w kontekście rewolucji cyfrowej

Od czasu ukazania się książki Rewolucja cyfrowa muzyki. Filozofia muzyki w 2012 roku zgłoszono wiele zastrzeżeń i kontrargumentów w stosunku do jej głównej tezy oraz przedstawionej w niej teorii. W swym wykładzie autor skomentuje najbardziej kontrowersyjne argumenty dotyczące statusu muzyki konceptualnej, ambicji Nowej Muzyki do bycia „nową”, idei muzyki relacyjnej, a także postawi fundamentalne pytanie, jaką rolę będzie odgrywało doświadczenie estetyczne w Nowej Muzyce po tym, jak wyczerpało się kryterium „postępu materiałowego”. Dyskusja dotyczy nie tylko nowej propozycji teoretycznej, lecz także sposobu, w jaki postrzegamy przeszłość, na przykład jak dzieła w rodzaju 4’33’’ Cage’a czy Gran Torso Lachenmanna są odbierane i analizowane w ramach historii muzyki obecnie. Wykład będzie też okazją do analizy najbardziej dziwacznych polemik z książką oraz stojących za nimi motywacji. Znamienne, że wśród krytyk Rewolucji cyfrowej muzyki brak jednego ogólnego kontrargumentu, raczej jest to konglomerat bardzo różnych i nieprzystających do siebie zastrzeżeń. Można to interpretować jako symptom zmiany paradygmatu w obrębie systemu Nowej Muzyki, w którym transformacji podlega autoopis zarówno Nowej Muzyki, jak i instytucji muzycznych.

Przeczytaj: Harry Lehmann – Muzyka relacyjna (PDF)

Rozdział z książki: Harry Lehmann, „Die digitale Revolution der Musik. Eine Musikphilosophie”, Schott Verlag, Mainz 2012